“Two lusts breed in the soul of man: the lust for aggresion, and the lust for telling lies. If one will not allow himself to wrong others, he will wrong himself. If he doesn't come across anyone to lie to, he will lie to himself in his own thoughts.”
“His August Majesty chided the bureaucrats for failing to understand a simple principle: the principle of the second bag. Because the people never revolt just because they have to carry a heavy load, or because of exploitation. They don't know life without exploitation, they don't even know that such a life exists. How can they desire what they cannot imagine? The people will rvolt only when, in a single movement, someone tries to throw a second burden, a second heavy bag, onto their backs. The peasant will fall face down into the mud - and then spring up and grab an ax. He'll grab an ax, my gracious sir, not because he simply can't sustain this new burden - he could carry it - he will rise because he feels that, in throwing the second burden onto his back suddenly and stealthily, you have tried to cheat him, you have treated him like an unthinking animal, you have trampled what remains of his already strangled dignity, taken him for an idiot who doesn't see, feel, or understand. A man doesn't seize an ax in defense of his wallet, but in defense of his dignity, and that, dear sir, is why His Majesty scolded the clerks. For their own convenience and vanity, instead of adding the burden bit by bit, in little bags, they tried to heave a whole big sack on at once.”
“ხალხი არასოდეს აჯანყებულა გაუთავებული ჭაპანწყვეტის გამო, ან იმისათვის, რომ მძიმე ტომრის ტარება უწევთ. მან ხომ, უბრალოდ, არ იცის სხვა ცხოვრება, ანუ ცხოვრება დიდი ძალისხმევის გარეშე. წარმოდგენაც კი არა აქვს, რომ ასეთი რამ საერთოდ არსებობს. მაშ, როგორ შეიძლება მოითხოვო ის, რაც არ იცი, რაც შენს წარმოსახვაშიც არაა?! ხალხი მხო-ლოდ მაშინ ბუნტდება, როდესაც მოულოდნელად, ერთი ხელის აქნევით ვიღაც შეეცდება ზურგზე მეორე ტომარაც წამოჰკიდოს. მაშინ გლეხი ვერ უძლებს და ხელს ნაჯახს სტაცებს. და ის, ძვირფასო მეგობარო, ნაჯახს იმიტომ კი არ იღებს ხელში, რომ ვერ ზიდა მეორე ტომარა, არა, ის მასაც წაიღებდა! გლეხი ჯანყდება იმიტომ, რომ, მისი აზრით, მეორე ტომარა მოულოდნელად და ჩუმად აჰკიდეს მხრებზე, ანუ შეეცადნენ მოეტყუებინათ, როგორც უგონო ცხოველი, შეურაცხყვეს მისი ღირსება და ჩათვალეს სულელად, რომელიც ვერ ხედავს, ვერ გრძნობს, ვერაფერს იგებს. გლეხი ნაჯახს არა ჯიბის, არამედ ადამიანური ღირსების დასაცავად იღებს.”
“Because it was enough for one of those favorites of His Distinguished Highness to issue a thoughtless decree. These young smart alecks see it, and they immediately imagine some fatal result and come running to the rescue. They start trying to mend things, straighten things out, patch things up and untangle them. And so instead of using their energy to build their own vision of the future, instead of trying to put their irresponsible, destructive fantasies into action, our malcontents had to roll up their sleeves and start untangling what the minsters had knotted up. And there's always a lot of work to untangling! So they untangle and untangle, drenched in sweat, wearing their nerves to shreds, running around, patching things up here and there, and in all this rush and overwork, in this whirlwind, their fantasies slowly evaporate from their hot heads.”
“ფული ღარიბ ქვეყანაში და ფული მდიდარ ქევყანაში – ორი სხვადასხვა ცნებაა. ფული მდიდარ ქვეყანაში არის ფასიანი ქაღალდი, რომლითაც თქვენ ბაზარში საქონელს ყიდულობთ; იქ თქვენ უბრალოდ მყიდველი ხართ, იქ მილიონერიც კი მყიდველია. მას შეუძლია შეიძინოს ბევრი ან ცოტა საქონელი, მაგრამ ის მაინც ერთ-ერთ რიგით მუშტრად რჩება და მეტი არაფერი. მაგრამ ღარიბ ქვეყანაში? ასეთ ქვეყანაში ფული არის მშვენიერი, თავბრუდამხვევი, მათრობელა, მარადიულ ყვავილებგამოსხმული ღობე, რომლითაც თქვენ ყველასგან იზოლირებული ხართ. ამ ცოცხალი ღობის იქით ვერ ხედავთ საშინელ სიღატაკეს, სიბინძურეს, ვერ გრძნობთ მის სიმყრალეს, არ გესმით ხალხის გულებიდან ამომავალი ხმები.
თუმცა, იმავდროულად თქვენ იცით, რომ ეს ყველაფერი არსებობს და გრძნობთ სიხარულსა და სიამაყეს: თქვენ ხომ ასე საიმედოდ ხართ დაცული. თქვენ გაქვთ ფული, მაშასადამე, თქვენ გაქვთ ფრთები. თქვენ ხართ სამოთხის ჩიტი, რომელიც აღტაცებას იწვევს. შეგიძლიათ, წარმოიდგინოთ, რომ ჰოლანდიაში ხალხი მდიდარი თანამემამულის დასათვალიერებლად შეიკრიბოს იმის გამო, რომ მას ახლოდან შეხედოს?! შვედეთში ან ავსტრალიაში? ჩვენთან კი ასე ხდება: თუ თავადი ან მილი”
“ფული ღარიბ ქვეყანაში და ფული მდიდარ ქევყანაში – ორი სხვადასხვა ცნებაა. ფული მდიდარ ქვეყანაში არის ფასიანი ქაღალდი, რომლითაც თქვენ ბაზარში საქონელს ყიდულობთ; იქ თქვენ უბრალოდ მყიდველი ხართ, იქ მილიონერიც კი მყიდველია. მას შეუძლია შეიძინოს ბევრი ან ცოტა საქონელი, მაგრამ ის მაინც ერთ-ერთ რიგით მუშტრად რჩება და მეტი არაფერი. მაგრამ ღარიბ ქვეყანაში? ასეთ ქვეყანაში ფული არის მშვენიერი, თავბრუდამხვევი, მათრობელა, მარადიულ ყვავილებგამოსხმული ღობე, რომლითაც თქვენ ყველასგან იზოლირებული ხართ. ამ ცოცხალი ღობის იქით ვერ ხედავთ საშინელ სიღატაკეს, სიბინძურეს, ვერ გრძნობთ მის სიმყრალეს, არ გესმით ხალხის გულებიდან ამომავალი ხმები.
თუმცა, იმავდროულად თქვენ იცით, რომ ეს ყველაფერი არსებობს და გრძნობთ სიხარულსა და სიამაყეს: თქვენ ხომ ასე საიმედოდ ხართ დაცული. თქვენ გაქვთ ფული, მაშასადამე, თქვენ გაქვთ ფრთები. თქვენ ხართ სამოთხის ჩიტი, რომელიც აღტაცებას იწვევს. შეგიძლიათ, წარმოიდგინოთ, რომ ჰოლანდიაში ხალხი მდიდარი თანამემამულის დასათვალიერებლად შეიკრიბოს იმის გამო, რომ მას ახლოდან შეხედოს?! შვედეთში ან ავსტრალიაში? ჩვენთან კი ასე ხდება: თუ თავადი ან მილიონერი გამოჩნდება, ხალხი მათ დასანახად მირბის და შემდეგ დიდხანს ჰყვებიან – თავადი, მილიონერი დავინახეთო. ფული თქვენს ქვეყანას ეგზოტიკურ მხარედ აქცევს. ყველაფერი გაგვაკვირვებს – ისიც, თუ როგორ ცხოვრობს ხალხი, და ისიც, რა აწუხებს. ამის შემდეგ თქვენ იტყვით: არა, ეს შეუძლებელიაო და უფრო ხშირად გაიმეორებთ: "არა, ეს შეუძლებელია!" რადგან უკვე სხვა ცივილიზაციის საკუთრება იქნებით. კარგად მოგეხსენებათ ცივილიზაციის კანონები – ორ ცივილიზაციას არ შეუძლია ერთმანეთი კარგად გაიცნოს და ერთმანეთს გაუგოს. თქვენ თანდათან დაყრუვდებით და დაბრმავდებით და ამ მდგომარეობაში მშვენივრად იგრძნობთ თავს, ღობით გარშემორტყმულ ცივილიზაციაში, მეორე ცივილიზაციიდან წამოსული სიგნალები თქვენთვის გაუგებარი იქნება, თითქოს ისინი პლანეტა ვენერადან გამოეგზავნოთ. თუ სურვილი გექნებათ, გახდებით აღმომჩენი თქვენს საკუთარ ქვეყანაში. შეიძლება გახდეთ კოლუმბი, მაგელანი, ლივინგსტონი. მაგრამ ეჭვი მეპარება, ამის სურვილი გქონდეთ. ასეთი ლაშქრობები ძალიან სახიფათოა, თქვენ კი გიჟი არა ხართ. თქვენ უკვე თქვენი ცივილიზაციის ნაწილი ხართ, თქვენ მას დაიცავთ და მისთვის იბრძოლებთ. ახლა ზუსტად ისეთივე მებაღე ხართ, როგორსაც იმპერატორი საჭიროებს. თქვენ არ გსურთ დაკარგოთ ბუმბულები, ხოლო იმპერატორს ზუსტად ისეთი ადამიანები სჭირდება, რომელთაც დასაკარგი ბევრი აქვთ. თუმცა ჩვენი კეთილი ბატონი ღარიბ ხალხს ხურდა ფულს უყრიდა, მაგრამ სასახლის დიდებულებს სიკეთეს არ აკლებდა – აძლევდა ქონებას, გამოუყოფდა მიწებს, ურიგებდა გლეხებს, რომელთათვისაც მათ შეეძლოთ ტყავი გაეძროთ, აძლევდა ოქროს, ჩინებს, კაპიტალს. და თუმცა ყოველ მათგანს (თუკი ბატონს დაარწმუნებდნენ, რომ მის მიმართ ლოიალურები იყვნენ) ძვირფასი საჩუქრის იმედი შეიძლება ჰქონოდა, პარტიებს შორის გამუდმებული ქიშპი და ბრძოლა იყო გაჩაღებული, მუდმივი ბრძოლა პრივილეგიებისა და რისთვის აღარ. ჩვენი ბატონი კმაყოფილებით უყურებდა მათ საქციელს. სიამოვნებდა ხელქვეითთა გამდიდრება, მათ მიერ ქონების მოხვეჭა, მათ ანგარიშზე თანხების ზრდა. არ მახსენდება შემთხვევა, როდესაც ჩვენს კეთილ ბატონს კორუფციის მიზეზით ვინმე თანამდებობიდან გადაეყენებინოს ან ქუჩაში გაეგდოს. დაე, აეღოთ ქრთამი, ოღონდ კი მის მიმართ ლოიალობა გამოეჩინათ!”
“His Highness worked on the assumption that even the most loyal press should not be given in abundance, because that might create a habit of reading, and from there it is only a single step to the habit of thinking, and it is well known what inconveniences, vexations, troubles, and worries thinking causes.”
“A całą tę sprawę, tak spokojnie i godnie poprowadzoną, minister uznał za sukces, zaś nasza prasa określiła jako zwycięstwo. Tak zawsze jakoś minister kierował, że wszystko na sukces wychodziło i dobrze było, a baliśmy się, że gdyby ministra onego nie stało, wnet by smętkiem powiało, co się potem sprawdziło, kiedy nam go ubyło.”
“Observing the behavior of individual fowl in a henhouse, we note that birds lower in rank are pecked by, and give way to, birds of higher rank. In an ideal case, there exists a linear order of rank with a top hen who pecks all the others. Those in the middle ranks peck those below them but respect all the hens above them. At the bottom there is a drudge who has to take it from everyone. (Adolf Remane, Vertebrates and Their Ways)”
“ts very simple. In everyday life, we're given a choice. Do the right thing, do nothing, or do the wrong thing. All too often, people choose to do nothing. And that's all right and what's wrong. Sometimes it's difficult to know what's right and what's wrong. But every so often, a few people choose to go out of their way to do the right thing.”
“To the non-combatants and those on the periphery of action, the war meant only boredom or occasional excitement, but to those who entered the meat grinder itself the war was a netherworld of horror from which escape seemed less and less likely as casualties mounted and the fighting dragged on and on. Time had no meaning, life had no meaning. The fierce struggle for survival in the abyss of Peleliu had eroded the veneer of civilization and made savages of us all.”
“LOL could go and take a running jump. I wasn’t made for illiteracy; it simply didn’t come naturally.”
“I thought he waited for you at the side door every night, then walked you back at dawn because you were holding a secret canasta tournament. You mean you’re having sex? I’m shocked.”
“I've always found the thousand dollar dinners more unsettling than the twenty-five-thousand dollar ones --- if someone pays the Republican National Committee twenty-five thousand dollars (or, more likely, fifty per couple) to breathe the same air as Charlie for an hour or two, then it's clear the person has money to spare. What breaks my heart is when it's apparent through their accent or attire that a person isn't well off but has scrimped to attend an event with us. We're not worth it! I want to say. You should have paid off your credit-card bill, invested in your grandchild's college fund, taken a vacation to the Ozarks. Instead, in a few weeks, they receive in the mail a photo with one or both of us, signed by an autopen, which they can frame so that we might grin out into their living room for years to come.”
BookQuoters is a community of passionate readers who enjoy sharing the most meaningful, memorable and interesting quotes from great books. As the world communicates more and more via texts, memes and sound bytes, short but profound quotes from books have become more relevant and important. For some of us a quote becomes a mantra, a goal or a philosophy by which we live. For all of us, quotes are a great way to remember a book and to carry with us the author’s best ideas.
We thoughtfully gather quotes from our favorite books, both classic and current, and choose the ones that are most thought-provoking. Each quote represents a book that is interesting, well written and has potential to enhance the reader’s life. We also accept submissions from our visitors and will select the quotes we feel are most appealing to the BookQuoters community.
Founded in 2023, BookQuoters has quickly become a large and vibrant community of people who share an affinity for books. Books are seen by some as a throwback to a previous world; conversely, gleaning the main ideas of a book via a quote or a quick summary is typical of the Information Age but is a habit disdained by some diehard readers. We feel that we have the best of both worlds at BookQuoters; we read books cover-to-cover but offer you some of the highlights. We hope you’ll join us.