“External freedom has probably never existed, but neither have I ever known anyone who knew inner freedom.”
“Im Grunde sind diese Gedanken ganz ohne Bedeutung. Die Dingen geschehen eben und ich suche, wie Millionen Menschen vor mir, in ihnen einen Sinn, weil meine Eitelkeit nicht gestatten will, zuzugeben, daß der ganze Sinn eines Geschehnisses in ihm selbst liegt. Kein Käfer, den ich achtlos zertrete, wird in diesem, für ihn traurigen Ereignis einen geheimnisvollen Zusammenhang von universeller Bedeutung sehen, Er war in dem Augenblick unter meinem Fuß, als ich niedertrat; Wohlbehagen im Licht, ein kurzer schriller Schmerz und Nichts. Nur wir sind dazu verurteilt, einer Bedeutung nachzujagen, die es nicht geben kann.”
“Ik denk dat de tijd volkomen stilstaat en dat ik me erin beweeg, soms langzaam en soms met razende snelheid. Ik zit aan de tafel en de tijd staat stil. Ik kan hem niet zien, niet ruiken en niet horen maar hij omringt me aan alle kanten. Zijn stilte en zijn onbeweeglijkheid zijn verschrikkelijk. Ik spring op, ren het huis uit en probeer hem te ontvluchten. Ik ga iets doen, de dingen eisen mijn aandacht op en ik vergeet de tijd. En dan, heel plotseling, is hij weer om me heen. Misschien sta ik voor het huis naar de kraaien te kijken en daar is hij weer, immaterieel en stil, en hij houdt ons vast, de wei, de kraaien en mij. Ik zal aan hem moeten wennen, aan zijn onverschilligheid en zijn alomtegenwoordigheid.”
“Imagination makes people oversensitive,vulnerable and exposed. Perhaps it's a form of degeneracy. I have never held the shortcomings of the unimaginative against them. Sometimes I've even envied them: they have an easier and more pleasant life than everyone else.”
“Und doch sitzt in mir noch immer eine wahnsinnige Hoffnung. Ich kann nur nachsichtig darüber lächeln. Mit diesem verstockten Eigensinn habe ich als Kind gehofft, nie sterben zu müssen. Ich stelle mir diese Hoffnung als einen blinden Maulwurf vor, der in mir hockt und über seinem Wahn brütet. Da ich ihn nicht aus mir vertreiben kann, muss ich ihn gewähren lassen. ”
“پاییز امسال یک کلاغ سپید پیدایش شد. همیشه با کمی فاصله پشت سر بقیه پرواز میکند و روی هر درختی بنشیند همجنسهایش از آن درخت پرهیز میکنند. درک نمیکنم که چرا بقیهٔ کلاغها دوستش ندارند. به چشم من پرندهای بهخصوص زیباست، ولی برای همجنسهایش انزجارانگیز است. میبینم که تنها روی کاج خودش چمباتمه میزند و به دشت خیره میشود؛ بطالتی غمگین که نمیباید وجود میداشت، کلاغی سپید. آنقدر آنجا مینشیند تا دستهٔ بزرگ کلاغها پرواز میکنند، آنوقت من کمی غذا برایش میبرم. آنقدر رام است که میتوانم نزدیکش شوم. گاهی وقتها تا میبیند دارم میآیم روی زمین جست و خیز میکند. از کجا بداند چرا طرد شده است. زندگی دیگری را نمیشناسد و همیشه طردشده باقی خواهد ماند. چنان تنهاست که از آدمیزاد کمتر میترسد تا از برادران سیاهش. شاید آنقدر از او منزجرند که حتی راضی نیستند با وسوسه منقارشان سوراخ سوراخش کنند. هر روز در انتظار کلاغ سپید مینشینم و او را به سوی خود میخوانم و او با دقت از میان چشمهای سرخرنگش براندازم میکند. برایش کار چندانی از دستم برنمیآید. آشغالهای من شاید زندگیای را طولانی میکنند که نباید طولانی شود. ولی من میخواهم کلاغ سپید زنده بماند. گاهی در عالم رؤیا میبینم که یک کلاغ سپید دیگر در جنگل هست و آن دو یکدیگر را پیدا خواهند کرد. رؤیایم را باور ندارم، فقط آرزو میکنم چنین باشد.”
“I can allow myself to write the truth; all the people for whom I have lied throughout my life are dead.”
“Je ne crois pas que les animaux sauvages puissent être heureux ou même joyeux quand ils sont adultes. C'est la vie avec les hommes qui a dû faire naître cette faculté chez les chiens. J'aimerais savoir pourquoi nous agissons sur eux comme une drogue. C'est peut-être le chien qui est responsable de la folie de grandeur de l'homme. Même à moi, il m'est arrivé de penser que je devais avoir quelque chose de particulier, quand je voyais Lynx défaillir de joie en me regardant. Mais je n'avais rien d'exceptionnel, bien sûr ; Lynx était tout simplement fou des hommes comme tous les chiens.”
“من دیگر آن آدمی نیستم که دو سال پیش بودم. حالا اگر به من میگفتند اجازه دارم یک انسان را به عنوان همنشین آرزو کنم، حتماً دلم میخواست زن سالمندی باشد، یک زن زیرک و شوخطبع که بتوانم هر از گاهی به او بخندم. هنوز خیلی دلم هوای خنده میکند. ولی حتماً او هم قبل از من میمرد و من دوباره تنها میشدم و وضع بدتر از وقتی میشد که هرگز با او آشنا نشده بودم. در آن صورت باید بهای گزافی برای خندیدن میپراختم. بعد هم مجبور میشدم به یاد او هم باشم و این دیگر بیش از حد تحملم بود. اکنون هم تنها پوست نازکی هستم که به روی کوهی از خاطرات کشیده باشند. دیگر بس است. اگر این پوست شکافته شود، چه بر سر من خواهد آمد؟”
“But if time exists only in my head, and I'm the last human being, it will end with my death. The thought cheers me. I may be in a position to murder time. The big net will tear and fall, with its sad contents, into oblivion. I'm owed some gratitude, but no one after my death will know I murdered time. Really these thoughts are quite meaningless. Things happen, and, like millions of people before me, I look for meaning in them, because my vanity will not allow me to admit that the whole meaning of an event lies in the event itself.”
“Но все же во мне живет безумная надежда. Снисходительно посмеиваюсь сама над собой. Ребенком я так же упрямо надеялась, что никогда не умру. Надежда представляется мне слепым кротом, он живет во мне и лелеет безумные планы. Не в силах прогнать его, я вынуждена с ним примириться.”
“Мысли почти всегда быстрее глаз, они искажают подлинную картину.”
“Это действительность. Я все это видела и чувствовала, поэтому грезить днем мне нелегко. Грезы наяву вызывают у меня ожесточенную неприязнь, я чувствую, что надежда во мне умерла. Это страшно. Не знаю, смогу ли жить только реальностью. Иногда пытаюсь вести себя как робот: сделай то, пойди туда, не забудь сделать это. Но помогает только на короткое время. Я — плохой робот, все еще человек, думающий и чувствующий, ни от того ни от другого мне не отучиться. Поэтому вот сижу и пишу обо всем, что произошло, и нет мне дела, съедят ли мыши мои записки.”
“هنوز هم لاغر و استخوانیام ولی عضله پیدا کرده ام و چروکهای ریزی به چهرهام خط کشیدهاند. زشت نیستم ولی جذاب هم نیستم. بیشتر به درخت شبیهام تا به انسان؛ تنهٔ درخت کوچک جانسخت و قهوهای رنگی که به تمام نیروی خود محتاج است تا زنده بماند.”
“—leave me," Japhrimel snarled. "You will not leave me to wander the earth alone—breathe, damn you, breathe!”
“Love is finding that the things you like best about yourself are not in you at all, but in the person who completes you”
“work for Shamron, he would have to leave the Vecellio”
“What was more, they had taken the first step toward genuine friendship. They had exchanged vulnerabilities.”
“Darryl likes codes," Skylar explained. "A few weeks ago, I asked him what someone might hypothetically need to break into a supercomputer. He hypothetically made me this.”
BookQuoters is a community of passionate readers who enjoy sharing the most meaningful, memorable and interesting quotes from great books. As the world communicates more and more via texts, memes and sound bytes, short but profound quotes from books have become more relevant and important. For some of us a quote becomes a mantra, a goal or a philosophy by which we live. For all of us, quotes are a great way to remember a book and to carry with us the author’s best ideas.
We thoughtfully gather quotes from our favorite books, both classic and current, and choose the ones that are most thought-provoking. Each quote represents a book that is interesting, well written and has potential to enhance the reader’s life. We also accept submissions from our visitors and will select the quotes we feel are most appealing to the BookQuoters community.
Founded in 2023, BookQuoters has quickly become a large and vibrant community of people who share an affinity for books. Books are seen by some as a throwback to a previous world; conversely, gleaning the main ideas of a book via a quote or a quick summary is typical of the Information Age but is a habit disdained by some diehard readers. We feel that we have the best of both worlds at BookQuoters; we read books cover-to-cover but offer you some of the highlights. We hope you’ll join us.